çekim alanı..

en sevdiğim, bağlı olduğum ama belli edemediğim, sadece bana ait bir çekim alanı..

kendimden çok şey buldum hep..

yeni şeyler öğrendim, güçlendim, ruhumu törpüledim zaman geçtikçe..

canımı çok acıttı, yıktı toplamadı yine de direndim..

ama çekim alanım beni kaybolmaya, gitmeye zorluyor bu aralar..

her an biraz daha yok ediyor oluşturduğum görünmez duvarları..

tıpkı dağılan bir sis gibi yavaş yavaş eriyor belkide..

buna hazırlıklıyım ama ben.. içten içe zamanla yok olabileceğini kabullendirmişim kendime.

sanırım bu yüzden boğazımda oluşan bir yumru yok.

her geçen gün törpüm çok daha kuvvetli körelmek yerine..

artık daha rahat bir sibila var.

kayboluşa zorlayan çekim alanım artık beni eskisi gibi etkilemiyorsun çok özür dilerim..